Minimalizm

En son blog yazısının üzerinden 4 yıldan fazla zaman geçmiş. Henüz evlenmemiştim o zamanlar. Motosiklete de ara vermemiştim fakat yazmaya ara vermek durumunda kalmışım besbelli. Ara verdiğim şey motosikletle orta ve uzun mesafe sürüşe, günü birlik gezilere ara vermiş olmamdı. Motosiklet benim için evden işe, işten eve gelmemi sağlayan ve İstanbul trafiğini hissetmememi sağlayan bir araçtı sadece. Dolayısıyla yazacak bir şey de yoktu. Ne yazacaktım ki? 'Minibüs yoluna çıkmayın, ana yollardan gidin!', 'Ara sokaklarda çukurlara dikkat edin!' mi yazacaktım. Çok anlamsızdı. Benim gibi uzun yol tutkusu ile, yeni yerler görme heyecanıyla yanıp tutuşan birisi için motosikleti evden işe, işten eve kullanıyor olmak fazlasıyla iç burkan bir durumdu.

'Bebeto'

Peki neden? Ne olmuştu da içim burkuluyordu ve uzun yola gidemiyordum? Çünkü artık başka bir düzen beni bekliyordu; evlilik. Sevgili eşim Nergiz ile 2012 yılında tanışmış ve 18 Mayıs 2014 tarihinde de evlenmiştim. Başlangıçta motosikletin bu evlilikte pek yeri yoktu. Artık evli barklı bir insan olarak bu tür bir sorumsuzluğu ve başıboşluğu kabul etmemiz mümkün değildi Erbay ailesi olarak. Ha bugün ha yarın satıcam diye biricik eşimin duyguları ile oynarken İstanbul'un trafik şartları da onu kısa sürede bir motosiklet sevdalısı yapmaya yetmişti. Haftanın 3-4 günü 2011 model 250 cc'lik Vespa'mıza, namı diğer Bebeto'ya atlayıp Taksim'e 20 dakikada ulaşım sağlıyor ve tabanlarımız şişene kadar yürüyorduk Beyoğlu sokaklarında. Liseli ergen gibi sürekli İstiklal'e çıkmıyorduk elbette. Hatta bir hafta sonu Şile'ye gidip balık yemişliğimiz bile vardı. Enteresandır, yolda giderken önümüzdeki tırın tekeri aniden patlayıp paramparça olmuş ve ben buz gibi sinirlerimle durumu kurursuz bir şekilde bertaraf etmeyi başarmıştım. Bu durum eşimin motosiklete olan sorunlu ve güvensiz bakışını bir kez daha gün yüzüne çıkartmış olsa da İstanbul trafiği yüzünden yeterince atar yapamıyor sadece anlık korkularını dile getiriyordu.

Bir ömür mutluluğa imza...

Dolu dizgin giden evliliğimiz ve ona geç de olsa eklemlediğimiz Bebeto'muzla harika zamanlar geçiriyorduk.  Hatta Bebeto ile ilk uzun yol tecrübemizi o yaz gerçekleştirecek ve 2 haftalık bir Yunanistan tatili yapacaktık Eşim, ben ve Bebeto olarak. Herşey hazırdı, tüm bütçe hesaplamalı yapılmış, gerekli miktar biriktirilmiş, kağıt kürek işleri tamalanmış ve Bebeto'nun bakımları tamamlanmıştı. Ta ki o haberi alana dek; bebek... Evet bir bebek bekliyorduk artık. Çok karışık duygular içerisinde saçma sapan gerginlikler ve paniklerle karşılamıştım bu haberi. Fakat ben, Nergiz ve Bebeto üçlüsüne bir de bebek eklemleyemeyeceğimiz için Yunanistan tatili yalan olmuştu.

Yunanistan Tatilimizin Gerçekleşemeyen Rotası

Artık hamileliğin kendini yavaş yavaş  belli etmesi ile birlikte gözyaşları içerisinde Bebeto ile yaptığımız şehir içi turlara da veda ettik ve evimizi şenlendirecek olan 'Bebiktoyu' beklemeye başladık.

Ve bebikto doğdu... Zehra... Hayatımıza güneş gibi doğan bu yavrucak tüm yaşam pratiğimizi değiştirmesinin yanı sıra bizi bir çift olarak motosikletten ve hayatta zevk aldığımız hemen herşeyden uzaklaştırmayı başarmıştı. Bebeto'yu bir süre işe ve bakkala ulaşım aracı olarak kullandım. Ve sonunda bir gün taşıdığı bebek bezinin ve mamanın haddi hesabı olmayan o koca yürekli motoru satmak zorunda kalmıştım.

'Siyah İnci' nam-ı diğer 'Ocağımdaki İncir Ağacı'

Bebeto ile aynı zamanlarda satın alıp bakamadığım ve masraflarını karşılayamadığım için tekrar satmak zorunda kaldığım bir '80 model BMW R80'le de kısa bir ilişkim olmuştu. Birbirimize doyamadan ayrıldığımız o 'Siyah İnci' ve Nergiz'le birlikte sayısız hatıra biriktirdiğimiz 'Bebeto'nun yokluğunu Zehra ile doldurmaya çalışıyorduk artık. Kah alt değiştiriyor kah kusmuk siliyor kah beşik sallayıp kol kası çalışıyorduk.

Zehra...

Zehra artık büyüdü ve bizim artık iki kızımız var. Zehra ve Ayşe. Ayşe beş ay önce katıldı aramıza. Motosiklet artık pek aklımıza gelmiyor. Motosikletle tur planlamak yerine 'çocuklar büyüsün de günü birlik Antep turu yapıp ayı gibi yemek yiyelim' gibi daha rafine zevkler ve gurmelikler peşindeyiz. Çocukları birilerine kakalayıp onlardan ayrı kalabileceğimiz süre maksimum 18 saat olduğu için daha büyük hayaller peşinde koşmuyoruz. Zevk ve sefa hususunda çok minimalist bir çift olduk.

Zehra ve Ayşe

Peki bu blog ne olacak diye sorduğunuzu duyar gibiyim. İsmen bu blog anlamını yitirmiş olabilir fakat hikayelerin içerisinden iki tekeri çıkartıp yine benzer hikayeler anlatmak istiyorum sizlere. Bu sefer hikayelerin ana kahramanları sadece ben değil Nergiz, Zehra ve Ayşe de olacak ve daha dolu, daha zengin hikayeler anlatacağım sizlere.

Nergiz'le minimalizmin tadını çıkartırken...

Buradan bu konuda bana her zaman destek olan çok sevdiğim eşim Nergiz'e ve beni 'zevk minimalizmi' felsefesi ile tanıştıran kızlarıma teşekkürü borç bilirim. 

Menekşe Yaylası (Kocaeli)

Ninemin Rüyası

Gezimizin bilinmeyenli rotası.

Olaylı Hindistan seyahatinden sonra memlekete dönmüş ve tahmin edebileceğiniz üzere hayalini kurduğum motosiklet gezisini yapamamıştım. Beni havaalanına kavgalı olduğum Rikhil yerine, Rikhil’in o güne dek hiç görmediğin kuzeni Anupam bırakmış ve hiç ingilizce konuşamadığı için kös kös birbirimize bakmıştık. Uzun ve yorucu birkaç haftanın ardından vatan topraklarına dönmüştüm. Döner dönmez Buğra’yı aradım. ‘Kanks hemen bi gezi planlayalım, çok özledim motora binmeyi!’ dedim heyeacanla. O aynı heyecanla karşılık vermedi ama haftasonu biryerlere gidelim dedi yarım ağız. Bende aklımda olan rotalardan biri, Kocaeli’nin güney tarafında bulunan, İznik gölüne doğru uzanan dağlardaki ‘ana toprağı’ Melemşe Yaylası’nı rota olarak belirleyip planlamaya koyuldum. 

- Mutlaka bir 'gezi öncesi ihtiyaç ve kontrol listesi' yapmak gerekiyor. Atladığınız ufacık bir ayrıntı sonradan başınızı çok ağrıtabilir -

Ninem...

Her büyük hayalin gerçekleşmesi için bir akıl hocasına ihtiyaç vardır. Tamam, gideceğimiz yer İstanbul - İzmit, ‘Nedir ki, bi saatlik yol!’ demeyin. Biricik motosikletim Suzuki Inazumam ile ilk defa off-road bir maceraya çıkacaktım ve bunun bir ‘çılgınlık’ olduğunu o zaman ben bile kavrayamamıştım. Akıl danışmak ve geziye dair kritik noktaların kararlarını ortaklaşa almak üzere koca çınarın, bilge kişiliğin, ninemin yanına vardım. Ninem her zamanki gibi uyuyordu. Seslendim, uyandırdım. ‘Rüyamda seni gördüm, elinde bir bidon etrafımda gezinip duruyordun, bi yere gideceksin ama bidon su akıtıyor gidemiyorsun da, bir rahat vermedin bana’ diye kızdı bana. Belki de bu geziyi yapmamalıyız diye geçirdim içimden. Fakat sonra ‘ama rüyalar tersine çıkar ya boşver, nereye gidiceksin ki sen?’ deyince rahatladım ve anlattım planımı. Melemşe Yaylası ninemin çocukluğunu geçirdiği yerdi. Oraya tur düzenleyeceğimizi duyunca çok sevindi ve hemen yeğeni Şaban’ı aradı. Ninemin telefonunun sesi sonuna kadar açık olduğu için konuşmanın tamamını duymuş fakat telefon kapandıktan sonra bir kez de sabırla ninemin ağzından dinlemiştim tüm konuşmayı. Şaban abi bizi İzmit’te çalıştığı benzincide bekleyecekmiş, yaylaya giden yolu o tarif edecek ve bize annesinin evinin anahtarını verecekmiş, istersek geceyi o evde geçirebilirmişiz. Ev 2 katlıymış, evin içinden merdivenle çıkılıyormuş. Gömme dolapları varmış. Büyük enişte orayı yazlık niyetine yapmış, şuan kimsecikler yokmuş. 

- Eğer bir yere gidiyorsanız ve orada birilerinde misafir kalacaksanız o kişilerle doğrudan görüşün birkaç kez ve mümkünse hava durumu vs. ile ilgili onların da fikirlerini alın. -

Buğra’yla anlaştığımız üzre Cumartesi sabahı çıktık yola. Yol pek uzun sürmedi tahmin ettiğiniz gibi. İzmit gişelerden çıkışta Buğra ‘Gel, bin istersen şehir merkezine kadar Tenere’ye’ dedi. Hemen atladım tabi. Büyük heyecandı benim için. Çok keyif aldım 5 dakikalık sürüşten ve benim 250‘lik Inazuma gözüme bir anda çok tırt gelmeye başladı. Otobandan şehir merkezindeki Şaban abinin benzinliğine vardık saat 10:00 gibi. Herkes çok sever Şaban abiyi. Çok şakacı biz mizacı vardır. Bize çay koydu hemen ve esprilerini sıralamaya başladı. Ama baktım ki uzun süredir görmediğim Şaban abinin esprileri hiç de komik değilmiş. O espri yaptıkça ben ‘hehe evet abi yaa’ diyip geçiştiriyordum. Espri salvosunu savuşturup yaylanın tarifine geldi sıra. Fakat Şaban abi pek açıklayıcı olamadı rota konusunda. 'Ama önemli olan orayı bulmak...' dedi bol bol. 

- İzmit'teki benzinliğin yanında bulunan Köfteci Sabahattin süper, mutlaka uğrayın. http://tinyurl.com/ogowzaw - 

'Muhlama çok iyi pampa'

Kafamızda soru işaretleri ile çıktık yola ve dağ yoluna girdik. Yuvacık barajı üzerinden gidiliyordu Melemşe Yaylası’na. Daha doğrusu biz uzun ve zorlu olan yolu tercih etmiştik. Yol çok güzeldi gerçekten. Bir yanda göl manzarası bir yanda alabildiğine yeşillik. Hava da ne sıcak ne soğuk, tam motor havası. Yol üzerindeki Karaaslan Alabalık & Camping tesislerinde durduk ve güzel, geniş bir kahvaltı yaptık. Bu sefer açık büfe yoktu ve ben ayı gibi girişmedim. İstediğimizin parası hesaba eklendiği için gayet ölçülü isteklerde bulunduk. 

- Yaylaya gitmek zorunda değilsiniz ama İzmit'teki Yuvacık Barajı ve baraj arkasındaki tesisler çok güzel gerçekten. Haftasonu günübirlik gidilebilir. -

Kahvaltıdan sonra salıncağa bindik biraz

Kahvaltıdan sonra saat 1 gibi çıktık yaylaya doğru. Yol üzerindeki insan ve ev sayısı ilerledikçe azalıyor ve sanki medeniyetten yavaş yavaş kopuyorduk. Yol üzerindeki bir evin bahçesinde durduk. Bahçedeki iki yaşlı amca çok sıcak karşıladı bizi ve Melemşe Yaylasını tarif ettiler kendilerince. Fakat ben Buğra’ya güvenip 10. saniyeden sonra dinlemeyi bıraktım. Tekrar yola koyulmuş ve yaklaşık bir saat durmadan yol almıştık ki bir yol ayrımına geldik.  Ben tarifi dinlemediğimi belli etmeden hangi yoldan gideceğimizi Buğra’nın seçmesini bekledim. Sağdan gittik pek de emin olmadan. Yol iyiden iyiye tenhalaşmıştı, gördüğümüz belki de son insan olan ‘yaşlı’ ve ‘laz’ dayının yanında durduk. Motorlarımızdan inip yanına yaklaştık. O hiç istifini bozmadan doğru yolda olduğumuzu söyledi ve küçücük ağacın üzerine çıkmış bir halde ağacı budamaya devam etti.

Yağmur bulutları toplanıyo

Küçük bir mola verdik bir dere kenarında. Fotoğraf çektik, el yüz yıkadık, dinlendik... Tam tekrar yola koyulacaktık ki yağmur atıştırmaya başladı. Buğra; ‘Abi bian evvel çıkalım varalım yaylaya’ dedi ve koyulduk yola. Yolda yağmur şiddetini arttırdı iyice. Biz biran evvel   yaylaya varalım diye acele ediyorduk. Efendi gibi yolda sürülsün diye yapılan motorumu toprak yolda her türlü çukurun, çakılın, taşın üzerine üzerine sürerek canına okuyordum. Japon mühendis gelse görse oturur ağlardı. Ama bizi bekleyen yaylayı ve yayla evini düşündükçe daha da hızlanıyorduk. 

- Motorlu ya da motorsuz, her halükarda bir yolculuğa çıkıyorsanız, yağmura karşı hazırlıklı olun. Yağmurluk, şemsiye, kuru kıyafet vs. her neyse... -

Artık yağmur şiddetini iyice arttırmış ve donumuza kadar ıslanmıştık, dolayısıyla daha fazla ıslanmayalım diye acele etmenin pek bi manası kalmamıştı. Sonunda bir yol ayrımına daha geldik. Bu ufak patika uzun süredir takip ettiğimiz patikadan ayrılıyordu ve yolun başındaki ufak tahta tabelada ‘Menekşe Yaylası’ yazıyordu. Fakat kaç km kaldığı yazmıyordu. O yola girsek mi girmesek mi diye düşündük bir süre, çünkü yol tamamen yoprak yoldu ve sağanak yağmur dolayısıyla çok kaygandı. Fakat o kadar yol geldikten sonra geri dönmek olmaz dedik ve girdik yola. Yola girmemizle düşmemiz bir oldu. İkimizde yaklaşık 50 metre ilerledikten sonra kayarak düştük motorlardan. Bırakın motor üzerinde durmayı, ayakta duramıyorduk. Motorları gerisin geriye, çakıllı yola çıkartmamız gerekiyordu. Geri dönmeye karar vermiştik. Fakat bir yandan sağanak yağan yağmur diğer taraftan ayaklarımızın altından akıp giden çamur çok zorlaştırıyordu işimizi. 50 metrelik hafif yokuş toprak bir yoldu almamız gereken. Aldık da. Yolu aldık ama yaklaşık 1 saat sürdü ve her tarafımız çamur içinde kaldı. 

Çakıllı yola çıkmıştık sonunda ve büyük bir zafer kazanmışcasına seviniyorduk. Fakat zoraki de olsa mağlubiyeti kabul etmiş, geri dönmeye karar vermiştik. Çünkü yağmur şiddetini arttırmış bir şekilde yağmaya devam ediyor ve hiç de dinecek gibi durmuyordu. Bir saatten fazla süren bir sürüşten sonra gerisin geri Karaaslan Alabalık & Camping tesislerine döndük. Bir yandan boş oda bulabilecekmiyiz endişesi, diğer taraftan da herşeyi hesab edip de neden hava durumuna bakmadığımız sorusu vardı kafamda. Nineme kızgındım, biz kaçırdıysak bu ufak detayı o neden uyarmamıştı bizi? Resepsiyondaki gence oda isteğimizi söyledik, o da tüm odaların dolu olduğunu söyledi. Orda öylece kalakaldık bir süre. Fakat yağmur içimize işlemişti artık ve titriyorduk ikimizde.

- Haritanın ücra bir köşesine gidiyorsanız eğer yanınızda mutlaka navigasyon aleti bulunsun. -

Islanmadık hiçbir yerimiz kalmadı

Görevli genç biraz sonra geri döndü ve bir odanın boşalacağını fakat bir saat kadar beklememizi söyledi. Bizde çocuk emzirme odasında soyunup dökündük, ıslak kıyafetlerden kurtulduk ve battaniyelere sarındık. Taze çay da geldi. Bir saat sonra da boşalan odaya geçtik. Uzun süren sıcak duş ve ardından yediğimiz okkalı yemekten sonra sızıp kalmışız. Sabah yaşadığımız büyük yenilginin mahcubiyeti ve kafamda ninemin anlattığı 'delik bidon'lu rüyasıyla birlikte sessiz sedasız döndük İstanbul’a. Bir süre görüşmemeye karar verdik Buğra’yla. 

Hindistan

Kiralamayı Düşündüğümüz Motosiklet

Tuz ve Fıstıklı Baklava Arasındaki İnce Çizgi

Londra’dan sınıf arkadaşım Rikhil aradı. Hindistan’da, Yeni Delhi’de uzun metraj film çekeceğini, projede benim de bulunmamı istediğini söyledi. Bende kanaldaki işimden sıkılmıştım ve bir kaçış planı arıyordum. Hindistan’da uzun metraj bulunmaz fırsattı. Kabul ettim. Film bağımsız bir film olduğu için tabii ki para vermiyordu can dostum Rikhil, sadece masraflarımı karşılayacaktı. Fakat o bile benim için bedava tatil anlamına geliyordu. Çünkü asıl planımız filmin çekimleri bittikten sonra Yeni Delhi’den kiralayacağımız motosikletlerle Himalayalar'a gitmekti. Bu plan da dahil olmak üzere bütün bunları Buğra’ya anlattım ve çatır çatır çatlattım kıskançlığından. ‘Olsun abi bende ufak ama şirin bir Ege turu düşünüyorum’ diye durumu kurtarmaya çalışsa da, ‘Himalayalar ooooluuummm’ şeklinde daha da üzerine gittim ve Buğra’yı ağlamaklı halde bırakarak yola koyuldum. 

- Hindistan'a giderken vize almanız gerekiyor. Randevu ile çalışıyor konsolosluk ve bir gün içinde alabiliyorsunuz vizeyi. -

Rikhil ve Kız Arkadaşı

İstanbul'dan uçağa binerken kafamdaki soru işareti, herkesin abartarak üzerinde durduğu 'Hindistan kokusu'nu daha uçakta duyup duymayacağımdı. Çünkü Hüseyin Abi'nin söylediğine göre daha uçağa bindiğin ilk anda o 'koku' yüzüne bir çarpıyor ve seni seyahatin boyunca yanlız bırakmıyormuş. Uçağa bindim fakat koku falan yoktu. Millet abartıyordu besbelli. 7 saate yakın süren uçuştan sonra Hindistan’a vardım. Sabahın 4‘üydü ve dostum Rikhil kız arkadaşı Shachi ile birlikte beni karşılamaya gelmişlerdi. Sarıldık, hasret giderdik. Rikhil, uçak sabah çok erken indiği için bir süre mızıldandı ama ben pek sallamadım. Rikhil’in evine gittik. 

- Gitmeden önce olmanız gereken aşıları mutlaka olun. Bilgi için www.hssgm.gov.tr -

Akshat ve Yatağı

Evde Rikhil, annesi, babası, ananesi, kız arkadaşı ve hizmetçileri Akshat ile beraber yaşıyorlardı. Ev mütevazi bir evdi fakat evde hizmetçi vardı. Garip bir durumdu benim için. Rikhil’e durumu sorduğumda, Hindistan’daki kast sisteminden bahsetti ve sistemin hala değişmediğinden dem vurdu. Fakat bir yandan ahlak dersi veriyor bir yandan da hizmetçiye emirler yağdırıp oradan oraya koşturuyordu. İnceden uyuz olmuştum Rikhil’e. Genç delikanlı Akshat’a karşı ise bir sempati doğmuştu içimde. Öyle ki İstanbul’dan getirdiğim tatlıyı ev ahalisine ikram ederken ilk önce Akshat’a tuttum. İlk başta almak istemedi, gözgöze geldiği ev sahiplerinden somut bir itiraz görmeyince bir parça baklava aldı ve yedi. Ve böylece bir zamanlar Gandhi’nin ‘tuz’ yüzünden başlattığı bağımsızlık hareketinin benzerini ben de bir parça fıstıklı baklava ile başlatmış oldum. 

- Hindistan'da heyşey için pazarlık edin, ilk söylenen fiyatı kabul etmeyin hiçbir zaman, turist olduğunuzu anladıkları an fiyatı iki katına çıkartacaklardır her zaman. -

Büyülü şehri gezmeye hazırım!

Filmin ön hazırlığı sürdüğü için şehri gezme fırsatım olmamıştı. Cuma günü hem cuma namazını kılar hem de şehrin turistik yerlerini görürüm diyerek Rikhil’den müsaade istedim ve sabah tek başıma Yeni Delhi sokaklarına çıkmak üzere hazırlandım. Çıkmadan önce Akshat’a caminin yerini sorduğumda, bana ‘Cami ne?’ der gibi baktı. Anladım ki Akshat Müslüman deil Hindu imiş. Bir süre sohbet ettik. Hayatını anlattı bana. Ailesi Kuzey Hindistan’da bir köyde kalıyormuş. Çalışıp para biriktirmek ve sonra köyüne dönüp evlenmek için şehre gelmiş fakat para biriktirememiş. Aylık kazancının 6.000 Rupee (yaklaşık 100 dolar) olduğunu öğrendim. Rikhil’e ve ailesine iyice bilenmiştim artık. Bir şekilde Akshat’ı bu kirli düzenden kurtarmalıydım. Önümde boş bir gün vardı ve şehri gezerken bu meseleye kafa yorabilir ve güzel bir plan yapabilirdim. Ayrılmadan önce de Akshat’a bu düzenin çok adaletsiz olduğunu ve değişmesi gerektiğini anlattım. Bana hak verdiğini fakat elinden birşey gelmeyeceğini, tek başına birşey yapamayacağını söyledi ümitsizce.

- Döviz bozdurmak bir hayli meşakkatli. Pasaportunuz ve doldurduğunuz formla bankada sıra beklemeniz gerekiyor. O yüzden tek seferde yüklü miktar bozdurmak avantaj olabilir. -

Diğer Adı; Tuk-tuk

Evden çıkıp merkeze gitmek üzere metroya doğru yürümeye niyetlendim fakat haritadan mesafeyi kontrol ettiğimde yürümek yerine ufak motor taksilere binmeye karar verdim. İlk boş geleni durdurdum ve pazarlığa başladık. Taksici dayı pazarlığı 100 Rupee’den açtı, 40 Rupee’ye anlaştık. Mesafe 4 km idi yaklaşık, bende Rikhil’in tavsiyesi üzerine kilometre başına ortalama 10 Rupee’den fazla vermemeye çalıştım seyahatim boyunca. Metro istasyonuna geldik, indim ve biletimi aldım. Dikkatimi en çok, metro istasyonuna girerken yapılan üst araması çekti. Üstelik üst aramasını polis değil, eli silahlı askerler yapıyordu. 

- Yerel ulaşım genel olarak ucuz Hindistanda. Metro sistemi çok gelişmiş ve turistik yerlerin hemen hepsine ulaşım metroyla sağlanabiliyor. -

Jama Mescid ve Plastik Takkeler

Dediğim gibi o gün günlerden Cuma idi ve ben Yeni Delhi’nin en büyük camii olan Jama Mescid’ine doğru gidiyordum. Benimle aynı yöne doğru ilerleyen ve artan kalabalık, doğru yönde olduğumu gösteriyordu. Sonunda vardım kutsal mekana. Fakat gördüklerim pek iç açıcı şeyler değildi. İlk olarak caminin avlusuna ayakkabı ile girmek yasaktı, bu güzel uygulamaya paralel olarak ayakkabısız gezilen avlunun zemininin temiz olmasını beklerken hiç de öyle olmadığını görünce bir miktar moralim bozuldu. Zemin sokaktan farksızdı. Beni şaşırtan ikinci olay ise namaz kılmaya gelen insanların abdestlerini çeşmeden değilde ufak bir havuzdan alıyor olmalarıydı. Herkes durgun su ile abdestini alıyor ve temizlendikleri o su tekrar aynı havuza geri düşüyordu. 

Muson Yağmuru ve Kelle Paça'cı Dayı

Namazdan sonra bir anda bastıran muson yağmuru yüzünden bir süre camiden çıkamadık. Yağmur dindi fakat bir 15 dakika da yerlerin kuruması için bekledim. Yerler de kuruyunca camiden çıktım ve müslüman mahallesinde dolaşmaya başladım. O meşhur ‘Hindistan kokusu’nu burada duydum ilk defa. Tezgahın üzerine oturmuş, kuzu kafası temizleyen amca gerçekten etkileyiciydi. Gün boyu birçok yer gezdim gördüm. Aklında ne kaldı derseniz ‘kaos’ ve ‘kalabalık’ derim. Ve tabi ki bir Hindistan 'olmazsa olmazı', yolda başıboş yürüyen inekler. Sokak satıcısından aldığım bir dilim papaya ile öğle yemeğini geçiştirip yürümeye devam ettim. Yol üzerinde gördüğüm bir dükkana girip tanesi 1000 Rupee’den (35 TL) hediyelik ipek şallar aldım.

- Hindistan'da hijyene dikkat etmek gerekiyor. Özellikle içtiğiniz suya dikkat edin. Onun dışında abartmamak kaydıyla sokakta satılan yiyeceklerden de uzak durulabilir. Fakat çok enfes şeyler de yedim sokakta. Hiçbir şey de olmadı. -

'Mangoya Talim!'

Vakit bir hayli geç olmuş ve fazlasıyla yorulmuştum. Geldiğim yönden eve döndüm. Dönerken tezgahtan mango satın aldım. Mango bence hindistandaki en güzel şey. Hem çok çeşitli hem lezzetli. Bir mangoyla çok rahat öğün atlatabilirsiniz. Eve vardığımda farkettim ki mango, papaya, cami derken Akshat meselesini hiç düşünmemiştim. Bütün gün keriz gibi gezmiş, bağımsızlık meselesine kafa yormayı unutmuştum. Evin kapısını çaldığımda içerden bağırış çağırış sesleri geldiğini duydum. Kapıyı Rikhil açtı. Çok sinirliydi. Akshat benden aldığı gazla isyan bayrağını çekmiş, bu adaletsiz düzeni yıkmaya çalışıyordu. Ama içeri girdiğimde gördüm ki, valizi eline tutuşturulan gariban köylü söylene söylene kapıya doğru geliyordu. Belli ki kovulmuştu işinden. Aylık 100 dolar maaşı vardı, benim yüzümden o maaştan da olmuştu. Yanıma geldi, destek bekler şekilde gözlerimin içine baktı. Kısa bir süre bakıştık. O an aklımdan çekeceğimiz film, yapacağımız motosiklet turu, oraya gelmek için ayrıldığım işim ve başka birsürü şey geldi geçti. Gözlerimi Akshat’tan kaçırarak içeri mutfağa doğru yürüdüm, Rikhil’e ‘Pampa şu mangoları buzdolabına koyalım da yemekten sonra yeriz soğuk soğuk’ dedim. Rikhil keyifsiz bir şekilde aldı elimdeki poşeti ve ‘Abi ne yemeği, elemanı kovduk ya, yemek yapacak adam yok’ dedi. Kapıya doğru baktığımda Akshat gitmişti bile. Lüzumsuz girdiğim bağımsızlık mücadelesi başlamadan bitmiş, Akshat işinden olmuş, biz de akşam yemeğinde mangoya talim etmiştik.

- Bir sonraki yazıda motosikletle gezi hazırlıkları ve film çekimi... -

İstanbul - Bolu

Motoru alalı birkaç ay olmuştu fakat hemen yola çıkalım heyecanı vardı bende. Gitmek istiyordum, neresi olursa, maksat gitmek olsun. Öyle boş boş gitmeyelim diye ufak bir plan yaptık Buğra’yla. Plan; Cumartesi sabahı çıkıp öğleden sonra Bolu’daki Taşoluk yaylasına varmak, geceyi orada bulunan büyük halamın evinde geçirip sabahında yola çıkarak İstanbul'a dönmekti.

İstanbul - Bolu Google'a göre 277km, bizim sayaçlara göre 363km.

Cumartesi sabahı sözleştiğimiz üzere İstanbul otobanının gişelerinde buluştuk. İki motor ilk işimiz otobandaki ilk benzinliğe girip depoları doldurmak, lastik havalarını kontrol etmek ve bide benim motor için bagaj lastiği almak oldu. Uzun yolda sırt çantası taşımak çok akıllıca değil, o yüzden basit bir bagaj lastiği sırtınızdaki yükten kurtulmak için ideal ve ucuz bir yöntem. Sırtımdaki çantayı koltuğun arka tarafına lastikle sabitledikten sonra çıktık yola. Benim motor Suzuki Inazuma, Buğra’nın motoru da Yamaha Tenere. Kağıt üzerinde çok gerideydim fakat 10 yıl önce son derece dandik bisikletimle çıktığım İstanbul - Çanakkale turunu hatırlayınca halime şükredip kökledim gazı. İlk uzun yolumdu ve belim ağrımaya başlamıştı bile. Motor üzerinde öğrendiğim ilk akrobatik hareket ‘bel kütürtmeç’ hareketi oldu; seyir halindeyken önce sağ elinizle motorun sol arka tarafını tutup kendinizi gerin, daha sonra aynı hareketi sol elinizle yapın. Kütürtü sesini bütün motor uğultusuna rağmen duyacaksınız.

- Seyahat öncesi bakım yapılmalı ve bagaj lastiği mutlaka edinilmeli. Benzincilerde bile satılıyor 5TL civarı bir paraya -

'Efendi gibi, azar azar!'

Yaklaşık 1,5 saatlik sürüşten sonra Hendek taraflarındaki Berceste’de kahvaltı için durduk. Cumartesi öğlen saati olduğu için ana baba günüydü. İğne atsan yere düşmüyordu. Allah’tan self servis. Açık büfede tabağı tepeleme doldurdum, masaya geldiğimde arkadaş o kadar kasmamın saçma olduğunu, kahvaltı tabağını bir kereden fazla doldurabileceğimi, lise pikniğinde olmadığımızı, yüzünde küçümsemeyle karışık bir tebessümle söyleyince, ‘Yok be olm, iki kere git gel olmasın, bi de ortaya koymak için şeyettim ben zaten’ diye kıvırmaya çalıştım fakat tamamen liseli kafasıyla, hatta liseyi yatılı okumuş bi adam kafasıyla ayı gibi dalmıştım açık büfeye.

- Berceste'de kahvaltı ortalama düzeyde fakat çayları çok iyi. Açık büfe kahvaltı 20TL. -

Kahvaltımızı yapıp tekrar yola koyulmak üzere park yerine geldiğimizde kalabalık sayılabilecek bir Chopper grubuyla karşılaştık. Baş selamıyla birbirimizi selamladık fakat her iki grupda içinden dier gruba uyuz oluyodu eminim. Çünkü ‘biz’ Enduro’cular Chopper’cıları sevmezdik, onlar da bizi. Bu düşüncemi arkadaşımla paylaştım, o da bana ‘Olm sana noluyo, Inazuma Enduro deil ki, ne gaza geliyosun hemen’ diyip bozdu beni orda. Tenere’si var diye beni eziyor ve küçük görüyordu besbelli.

''Kırmızı daha güzel bence!'' Küçük Osman

Tekrar yola çıktık ve bir süre sonra Kaynaşlı gişelere vardık. Ben Kaynaşlı gişelerden çıkıp Kaynaşlıya bağlı ‘Darıyeri Hasanbey Köy’ünde yaşayan halama uğrayalım dedim ve bu teklifim Buğra tarafından kabul gördü. Halamın evine vardığımızda bizi halamın alt katında yaşayan ailenin küçük oğulları karşıladı. Küçük Osman’a ufak bir tanışma sohbetinin ardından hangi motorun daha güzel olduğunu sordum, ‘Kırmızı daha güzel’ deyince çok mutlu oldum. Kağıt üzerinde kaybediyordum belki ama halkın gönlünü kazanmıştım Tenere’ye karşı. O sevinçle ‘Osman gel lan bi tur veriyim’ dedim, fakat yemedi tabi, Osman bu cazip teklifimi kabul edemedi. Üst kata halamın yanına çıktık, beni gördüğüne şaşıran halam bir anadolu kadını refleksiyle çay koydu oçağa ve evde ne varsa donattı sofrayı. Bir yandan çaylarımızı duyumluyor bir yandan da eski bir şöför olan eniştemle sohbet ediyorduk. Eniştem bir ara Buğra’dan mesleği icabı hukuki tavsiyeler aldı. Buğra’yı halama getirirken sıkılacağından çekinirken, ortamın yabancısı ve yancısı ben olmuştum bir anda, çok canım sıkıldı. Eniştem sordukça soruyor, Buğra’da sıkılmadan cevap veriyordu. Bir fırsatını bulup araya girerek, yolumuzun uzun olduğunu, biran önce yola koyulsak çok iyi olacağını söyleyip halamlardan ayrıldık ve tekrar yaylaya doğru yola koyulduk.

- Otoban girişi ve çıkışında HGS'nizi okutamama ihtimalini göz önünde bulundurarak ekstra dikkatli olun, aksi taktirde benim gibi en uzun mesafe parası ödersiniz. -

Bolu Dağı Zirvesi

Bolu dağını aştıktan sonra Bolu merkeze vardık ve Bolu merkezde kaybolduk. Önden ben gidiyordum ve yolu benim biliyor olmam gerekiyordu, zira yaylada yaşayan bir başka halam vardı ve küçüklüğüm o yaylada geçmişti. Fakat ben ‘Abi Bolu merkez küçük biyer, bi caddesi var, gidip geliyosun sürekli’ denen o merkezde kaybolmuştum. En son bir çıkmaz sokakta halı yıkayan teyzeden yol tarifi istedik ve ‘bende bu yolu arıyordum zaten’ dediğim yola çıktık. Yaklaşık 20 dakika sonra Köroğlu dağı eteklerindeki Karacasu Köyü’ne vardık. Bu köy amcamın ve diğer halamın yaşadığı, küçük ve şirin bir anadolu köyüydü. Cami yaptırma derneğinin de kurucu üyelerinden olan amcam köyün ileri gelenlerindendi. Yaylaya çıkmadan önce amcaoğlumun yanına uğradık ve yaylaya ulaşım konusunda kendisinden lojistik destek aldık. ‘Tabela var ama yinede...’ dedikten sonrasını hatırlamıyorum, tabelanın varlığına güvenerek hiç dinlemedim emmoğlunu. En son mangal alışverişi için uğramamız gereken yol üzerindeki ‘Kenan Abi’nin yerinin tarifini alarak oradan da ayrıldık.

- Bolu merkezde pek görülecek birşey yok, şehir merkezini es geçip direk doğada vakit geçirin. -

Köyün çıkışında, dağ yolunda bulunan ‘Kasap Kenan’a ‘Halil Abi’min selamı ile uğradık fakat ‘Kasap Kenan’ ‘Halil Abi’mi tanımadı. ‘Abi nasıl tanımazsın, elektrikçi Halil’ diye direttim yine tanımadı. Fazla uzatmadım ve ortaya karışık yaptırdığımız kırmızı et, tavuk ve sucuk kombosunu bagajımıza yüklenip motorları dağ yoluna vurduk. 

Gölcük ve o gizemli ev

Allah’tan ana yolda bulunan ‘Karacasu Yaylası’ tabelasını kaçırmadık da tali yola saparak yolculuğun son safhasına başlamış olduk. İşte er meydanı burasıydı, Inazuma’mı yoksa Tenere’mi sorusunun cevabını bu yol sonunda alacaktık. Ben acemi olduğum için Buğra Tenere’siyle toprak yolda kendinden emin bir şekilde ilerliyordu. Kısa bir süre sonra motoru ayakta sürmeye başlayınca maksadının işi iyice artisliğe vurmak olduğunu düşündüm fakat toprak yolda motorun böyle kullanılması gerektiğini söyledi ve bende toprak yolun titreşimine daha fazla dayanamayarak ayakta kullanmaya başladım ‘Kırmızı Şimşek’imi. Fakat kısa sürede anladımki Inazuma bu yolun motoru değildi. Ekstra boyun ağrısı ve baldır ağrısının üzerine bu sefer de ormanda kaybolduk. Bir göl ve göl kenarında çekirdek çitleyen ve beş tane adamdan oluşan bir gruptan yol tarifi istedik. Sağolsunlar tarif ettiler. ‘Halil Abi’mi de tanıdıklarını, hatta benim küçüklüğümü bildiklerini anlattılar. Ceplerimizi kendilerinin ikramı olan çekirdekle doldurup tekrar yola koyulduk.


- Gideceğiniz yerin konumunu varsa eğer navigasyon aletinden veya akıllı telefonunuzdaki haritadan tespit edip yol üzerinde biraz çalışın.  Dağda yol soracak insan bulamayabilir, gereğinden fazla vakit kaybedebilirsiniz. -

Guymak yada Kuymak...

Yaklaşık 20 dakikalık bir arayıştan sonra Karacasu Yaylasını ve halamın yayla evini bulduk. Halamla kucaklaşıp yüklerimizi indirdikten sonra halamın bizim için yaptığı kuymağı taze köy ekmeği ile beraber gömdük. Halamla sohbetin ve dinlenmenin ardından, halamın dediği üzere ‘Şeytan Arabaları’mızı alarak dağda gezintiye çıktık.

- Gölcük'ü mutlaka görün, haftasonu biraz kalabalık oluyor o yüzden tavsiyem hafta içi sakin bir zamanda görmeniz. -

Yaz Ortasında Yorganla Uyumak

Dağ yolları inanılmaz güzel. Tam kıvamında virajlar, serin hava, yemyeşil bitki örtüsü ve motorsiklet. Zamanın nasıl geçtiğini anlamadan hava kararmaya başlamıştı bile. Çok geç olmadan yayla evine dönerek mangalı hazırlamaya başladık. Bol dumanlı, öksürüklü ve gözü yaşlı bir mangal denemesinden sonra yayla evinin verandasındaki sedirlere uzanıp günün yorgunluğunu atmaya başladık. Ama baktık olmuyor, sistem hata veriyor, vücut sedir değil direk yatak ve uyku istiyor, akşam 10 gibi yatıp deliksiz bir uykuya daldık iki motorcu olarak. Deliksiz bir uykudan sonra, sabah 9’da halamın sesi ile uyandık. Kahvaltının hazır olduğunu, çayları soğutmamamız gerektğini tembihledi bize. ‘Heryerim tutulmuş abi!’ diyerek kalktık yataklarımızdan. Kahvaltı sofrası tüm zamanların ilk 10‘una girecek gibiydi. Soba üzerinde kaymak ile kavrulmuş taze dağ mantarı desem yeter herhalde. Daha fazla anlatmıyorum, moral bozmayalım. 

- Bölge insanından gidilecek yerler noktasında tavsiyeler alın, harika mekanlar keşfedeceksiniz. -

Düzce'ye yolunuz düşerse 'Çoban Dürüm'e mutlaka uğrayın!

O muhteşem kahvaltıdan sonra halamla helalleştik ve dönüş yoluna koyulduk. Dönüş yolunda öğle yemeğini Düzce’deki arkadaşımız ‘afp’nin yanına misafir olduk ve şahane dürümler yedik. Düzce’den de ayrılıp İstanbul’a tam gaz yola koyulduk. Fakat tam gaz çok benzin yaktığından 110’la falan geldik dönüş yolunu. 

- Yolculuğun toplam maliyeti; kişi başı 165TL (110 Benzin, 50 Yemek, 5 Bagaj Lastiği) -

Her yönüyle mükemmel bi haftasonuydu. Motorsiklet sevgim bikaç kat daha arttı bu yolculuk sayesinde. Ben ki motorsiklet ömrü henüz 4.000km olan bir acemi, şimdiden ’10 günde Türkiye turu’, ’20 günde Türkiye-İran turu’ gibi planlar yapmaya başladıysam ‘zehir’i fazlasıyla almışım demektir. İnşallah o hayal ettiğimiz büyük turları ve hatta dünya turunu da bu sayfada yazarız bi gün. Herkese sevgiler.